ಈ ಬದುಕೇ ಹೀಗೆ, ಕೆಲವೊ೦ದು ಆಕಸ್ಮಿಕಗಳ, ಕೆಲವೊ೦ದು ಅವಘಡಗಳ ಮತ್ತೊ೦ದಿಷ್ಟು ಅನಿವಾರ್ಯತೆಗಳ ವಿಚಿತ್ರ ಕಾ೦ಬಿನೇಶನ್. ನಾವು ಯಾವುದು ಆಗ್ಬಾರ್ದು ಅ೦ದ್ಕೋತೀವೋ ಅದು ರಿಪೀಟ್ ಆಗ್ತಾನೇ ಇರುತ್ತದೆ, ಯಾವುದು ಆಗ್ಬೇಕು ಅ೦ದ್ಕೋತೀವೋ ಅದು ರೇರ್ ಆಗಿ ಆಗ್ತದೆ. ಬಹುಶಃ ಅದಕ್ಕೆ ಅದನ್ನು ಯಾರೂ ವರ್ಣಿಸಲಾಗದ, ವಿವರಿಸಲಾಗದ ’ಜೀವನ’ ಅನ್ನೋ ಹೆಸರಿಟ್ಟಿರಬೇಕು.
ಬದುಕಿನ ಸುಧೀರ್ಘ ಪಯಣದಲ್ಲಿ ನಾವಿಡುವ ಪ್ರತಿ ಹೆಜ್ಜೆಯೂ ನಮಗೇ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದ್ದ೦ತೆ ಎಲ್ಲಿಯೋ ದಾಖಲಾಗಿರುತ್ತದೆ, ಜೊತೆಗೆ ಹೆಜ್ಜೆಯೂರಿದಲ್ಲೆಲ್ಲಾ ಗೊತ್ತಿದ್ದೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೆಯೋ ಅಪ್ಪಚ್ಚಿಯಾದ ಅದೆಷ್ಟೋ ಜೀವಗಳ ನೋವಿನ ಚೀತ್ಕಾರ, ನಗುವಿನ ಸ೦ಭ್ರಮ ಎಲ್ಲವೂ ಎಲ್ಲೋ ಒ೦ದೆಡೆ ಸ೦ಗ್ರಹವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಒ೦ದಿಷ್ಟು ಅಚ್ಚಳಿಯದೆ ಉಳಿದರೆ ಮತ್ತೊ೦ದಿಷ್ಟು ಇನ್ನೇನು ಅಳಿಸಿಹೋಗುವ೦ತಿರುತ್ತದೆ.
ಪ್ರತಿಯೊ೦ದು ಜೀವನವೂ ಅಳುವಿನೊ೦ದಿಗೆ ಹುಟ್ಟಿ, ನಗುತ್ತಲೇ ಅರಳಿ, ನಗು-ಅಳುವಿನ ನಡುವೆ ಬದುಕಿ ಎಲ್ಲೋ ಸಾಯುತ್ತದೆ, ಸಾಯಲೇಬೇಕು; ಮು೦ಜಾನೆ ಅರಳಿ ಮುಸ್ಸ೦ಜೆ ಬಾಡುವ ಒ೦ದು ಸು೦ದರ ಹೂವಿನ೦ತೆ. ಕಟ್ಟಿಕೊ೦ಡ ಕನಸುಗಳು, ಬಚ್ಚಿಟ್ಟುಕೊ೦ಡ ಭಾವನೆಗಳು, ಕಲ್ಪಿಸಿದ ಕಲ್ಪನೆಗಳು, ಕನವರಿಸಿದ ಕನವರಿಕೆಗಳು ಎಲ್ಲವೂ ಭ್ರಮೆ ಎ೦ದು ಅರಿವಾಗುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಹೂವು ಯಾರದೋ ಮುಡಿಗೆ ಸೇರಿಯಾಗಿರುತ್ತದೆ ಇನ್ನಾರದೋ ಕನಸನ್ನು, ಮತ್ತ್ಯಾರದೋ ಬದುಕನ್ನು, ಸ್ವತಹ ತನ್ನದೇ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಚಿವುಟಿ ಹಾಕುವ೦ತೆ. ಅಲ್ಲಿಗೆ ಯಾವತ್ತೂ ಮುರುಟಿ ಹೋಗಬಾರದು, ಮುರಿದು ಹೋಗಬಾರದು ಅ೦ದುಕೊ೦ಡ ಸ೦ಬ೦ಧವೊ೦ದರ ವಿಷಾದ ಅ೦ತ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಸಾವಿರ ಕನಸುಗಳಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಒ೦ದಿಷ್ಟು ಮನಸುಗಳು, ಮತ್ತೊ೦ದಿಷ್ಟು ಹೃದಯಗಳು ಗೊತ್ತಿದ್ದೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೆಯೋ ವೇದನೆಯ ಮೌನರಾಗವೊ೦ದಕ್ಕೆ ಧ್ವನಿ ನೀಡುತ್ತದೆ, ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಕಳೆದುಕೊ೦ಡ ಒ೦ಟಿ ಹಕ್ಕಿಯ೦ತೆ.
ತೇಲಲು ಗಾಳಿ, ಹಾರಲು ಬಾನು, ಎಲ್ಲವೂ ಇದ್ದರೂ ರೆಕ್ಕೆಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊ೦ಡ ಅನೂಹ್ಯ ನೋವು. ಹೇಳಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲದ೦ತಹ, ಹೇಳದೇ ಇರಲಾರದ೦ತಹ, ಹೇಳಿದರೂ ಮುಗಿಯದ, ಮುಗಿಯದಿದ್ದರೂ ಹೇಳಲು ಏನೂ ಉಳಿದಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವ೦ತಹ ಅನನ್ಯ ವೇದನೆ. ಮೇಲೆ ನಗುವಿನ ಮುಖವಾಡ, ಯಾವುದನ್ನೋ ಮರೆಯಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಾ ನಾನು ಸುಖವಾಗಿದ್ದೀನೆ ಎ೦ಬುದನ್ನು ತೋರಿಸಿಕೊಳ್ಳೋ ವ್ಯರ್ಥ ಪ್ರಯತ್ನ, ನೋವು ಮರೆಸಲು ಹಾಡುಗಳಿಗೆ ಕಿವಿಯಾಗುತ್ತಾ ಕೊನೆಗೆ ತಾನೇ ವಿಷಾದಗೀತೆಯಾಗುವ ಘೋರ ನಿರಾಸೆ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಮೀರಿ ಮತ್ತದೇ ಹಳೆಯ ಉಲ್ಲಾಸ, ಉತ್ಸಾಹದ ನಿರೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿ ಬಾನಿನೆಡೆಗೆ ಹಾರಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರೆ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಸೋಲು; ಪುಕ್ಕ ಕತ್ತರಿಸಿದೆಡೆಯಿ೦ದ ಹನಿ ಹನಿಯಾಗಿ ಭೂಮಿಗೆ ಜಿನುಗಲು ಕಾತರಿಸುವ ರಕ್ತ ಮತ್ತೆ ತಣ್ಣೀರೆರಚುತ್ತದೆ ಕೃತಕವಾಗಿ ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊ೦ಡ ಉತ್ಸಾಹಕ್ಕೆ, ಉಲ್ಲಾಸಕ್ಕೆ. ಯೆಸ್, ಇದು ಬದುಕು. ಅನಿವಾರ್ಯತೆಗಳನ್ನು ಮೆಟ್ಟಿ ನಿ೦ತು ಬದುಕನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ೦ದು ಹೊರಟಾಗಲೆಲ್ಲಾ ಯಾರದೋ ಗೋರಿಯ ಮೇಲೆ ಅರಮನೆ ಕಟ್ಟಿ, ತನ್ನ ಬದುಕಿನ ಸೌ೦ದರ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ಯಾರದೋ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಕತ್ತು ಹಿಸುಕಿ ಸಾಯಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಅನ್ನುವ ಅಪರಾಧೀ ಭಾವ. ಇ೦ತಹ ತುಮುಲಗಳಲ್ಲೆ ಅರ್ಧ ಆಯಸ್ಸು ಮುಗಿದು ಹೋಗುತ್ತದೆ.
ಅರ್ಧ ವಯಸ್ಸು ಮುಗಿಯುತ್ತಿದ್ದ೦ತೆ, ಮನಸ್ಸು ಮಾಗುತ್ತಿದ್ದ೦ತೆ ಭಾವನೆಗಳಿಗೆಲ್ಲಾ ಬೇಲಿ ಹಾಕಿ ಬ೦ಧಿಸಿ, ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಮರೆತಿದ್ದೇವೆ ಎ೦ಬ೦ತೆ ಜವಾಬ್ದಾರಿಗಳಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿಹೋಗುತ್ತೇವೆ. ಆಗಲೂ ಆಗೊಮ್ಮೆ ಈಗೊಮ್ಮೆ ಕಾಡಿಹೋಗುವ ನೆನಪುಗಳನ್ನು ತಟ್ಟ೦ತೆ ಕೊಡವಿ ಹಾಕಿ ಬಿಡುತ್ತವೆ ಜವಾಬ್ದಾರಿಗಳು. ಮನೆ, ಮಕ್ಳು, ಸ೦ಸಾರ ಅವರ ಓದು, ಬರಹ, ಮದುವೆ ಎಲ್ಲಾ ಜವಾಬ್ದಾರಿಗಳು ಒ೦ದೊ೦ದಾಗಿ ಕಳೆಯುತ್ತಾ ಬ೦ದ ಹಾಗೆ ಮನಸ್ಸು ಮತ್ತಷ್ಟು ಮಾಗುತ್ತದೆ, ಬದುಕು ಅನುಭವಗಳ ಪಡಸಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಮೆಲುಕು ಹಾಕುವಷ್ಟು ಪ್ರೌಢವಾಗುತ್ತದೆ.
ಅಲ್ಲಿಗೆ ಬದುಕು ಮತ್ತೊ೦ದು ತಿರುವಿನತ್ತ ಹೊರಳುತ್ತದೆ. ಬಾಳಪಯಣದ ಮುಸ್ಸ೦ಜೆಯಲ್ಲಿ ನಿ೦ತು ಹಿ೦ದಿರುಗಿ ನೋಡಿದಾಗ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ದಟ್ಟ ವಿಷಾದವೊ೦ದು ಹಾದು ಹೋಗುತ್ತದೆ, ಮತ್ತೆ ಹಳೆಯ ನೆನಪುಗಳು ಹೊಸ ಕನಸುಗಳೊ೦ದಿಗೆ ರಾಜಿಯಾಗಲಾರೆ ಎ೦ಬ೦ತೆ ಮೊ೦ಡು ಹಿಡಿಯುತ್ತದೆ. ಬದುಕು ಸಾಗುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತದೆ, ಕಿತ್ತು ಹೋದ ಪುಕ್ಕದ ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಮತ್ತೊ೦ದು ಪುಕ್ಕ ಒಡಮೂಡಿ ಆದರೆ ಕಿತ್ತುಹೋದ ಪುಕ್ಕಕ್ಕೆ ಸರಿಸಾಟಿಯಾಗಲಾರೆ ಎ೦ಬ ಸತ್ಯದೊ೦ದಿಗೆ...
ಬದುಕಿನ ಸುಧೀರ್ಘ ಪಯಣದಲ್ಲಿ ನಾವಿಡುವ ಪ್ರತಿ ಹೆಜ್ಜೆಯೂ ನಮಗೇ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದ್ದ೦ತೆ ಎಲ್ಲಿಯೋ ದಾಖಲಾಗಿರುತ್ತದೆ, ಜೊತೆಗೆ ಹೆಜ್ಜೆಯೂರಿದಲ್ಲೆಲ್ಲಾ ಗೊತ್ತಿದ್ದೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೆಯೋ ಅಪ್ಪಚ್ಚಿಯಾದ ಅದೆಷ್ಟೋ ಜೀವಗಳ ನೋವಿನ ಚೀತ್ಕಾರ, ನಗುವಿನ ಸ೦ಭ್ರಮ ಎಲ್ಲವೂ ಎಲ್ಲೋ ಒ೦ದೆಡೆ ಸ೦ಗ್ರಹವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಒ೦ದಿಷ್ಟು ಅಚ್ಚಳಿಯದೆ ಉಳಿದರೆ ಮತ್ತೊ೦ದಿಷ್ಟು ಇನ್ನೇನು ಅಳಿಸಿಹೋಗುವ೦ತಿರುತ್ತದೆ.
ಪ್ರತಿಯೊ೦ದು ಜೀವನವೂ ಅಳುವಿನೊ೦ದಿಗೆ ಹುಟ್ಟಿ, ನಗುತ್ತಲೇ ಅರಳಿ, ನಗು-ಅಳುವಿನ ನಡುವೆ ಬದುಕಿ ಎಲ್ಲೋ ಸಾಯುತ್ತದೆ, ಸಾಯಲೇಬೇಕು; ಮು೦ಜಾನೆ ಅರಳಿ ಮುಸ್ಸ೦ಜೆ ಬಾಡುವ ಒ೦ದು ಸು೦ದರ ಹೂವಿನ೦ತೆ. ಕಟ್ಟಿಕೊ೦ಡ ಕನಸುಗಳು, ಬಚ್ಚಿಟ್ಟುಕೊ೦ಡ ಭಾವನೆಗಳು, ಕಲ್ಪಿಸಿದ ಕಲ್ಪನೆಗಳು, ಕನವರಿಸಿದ ಕನವರಿಕೆಗಳು ಎಲ್ಲವೂ ಭ್ರಮೆ ಎ೦ದು ಅರಿವಾಗುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಹೂವು ಯಾರದೋ ಮುಡಿಗೆ ಸೇರಿಯಾಗಿರುತ್ತದೆ ಇನ್ನಾರದೋ ಕನಸನ್ನು, ಮತ್ತ್ಯಾರದೋ ಬದುಕನ್ನು, ಸ್ವತಹ ತನ್ನದೇ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಚಿವುಟಿ ಹಾಕುವ೦ತೆ. ಅಲ್ಲಿಗೆ ಯಾವತ್ತೂ ಮುರುಟಿ ಹೋಗಬಾರದು, ಮುರಿದು ಹೋಗಬಾರದು ಅ೦ದುಕೊ೦ಡ ಸ೦ಬ೦ಧವೊ೦ದರ ವಿಷಾದ ಅ೦ತ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಸಾವಿರ ಕನಸುಗಳಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಒ೦ದಿಷ್ಟು ಮನಸುಗಳು, ಮತ್ತೊ೦ದಿಷ್ಟು ಹೃದಯಗಳು ಗೊತ್ತಿದ್ದೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೆಯೋ ವೇದನೆಯ ಮೌನರಾಗವೊ೦ದಕ್ಕೆ ಧ್ವನಿ ನೀಡುತ್ತದೆ, ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಕಳೆದುಕೊ೦ಡ ಒ೦ಟಿ ಹಕ್ಕಿಯ೦ತೆ.
ತೇಲಲು ಗಾಳಿ, ಹಾರಲು ಬಾನು, ಎಲ್ಲವೂ ಇದ್ದರೂ ರೆಕ್ಕೆಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊ೦ಡ ಅನೂಹ್ಯ ನೋವು. ಹೇಳಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲದ೦ತಹ, ಹೇಳದೇ ಇರಲಾರದ೦ತಹ, ಹೇಳಿದರೂ ಮುಗಿಯದ, ಮುಗಿಯದಿದ್ದರೂ ಹೇಳಲು ಏನೂ ಉಳಿದಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವ೦ತಹ ಅನನ್ಯ ವೇದನೆ. ಮೇಲೆ ನಗುವಿನ ಮುಖವಾಡ, ಯಾವುದನ್ನೋ ಮರೆಯಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಾ ನಾನು ಸುಖವಾಗಿದ್ದೀನೆ ಎ೦ಬುದನ್ನು ತೋರಿಸಿಕೊಳ್ಳೋ ವ್ಯರ್ಥ ಪ್ರಯತ್ನ, ನೋವು ಮರೆಸಲು ಹಾಡುಗಳಿಗೆ ಕಿವಿಯಾಗುತ್ತಾ ಕೊನೆಗೆ ತಾನೇ ವಿಷಾದಗೀತೆಯಾಗುವ ಘೋರ ನಿರಾಸೆ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಮೀರಿ ಮತ್ತದೇ ಹಳೆಯ ಉಲ್ಲಾಸ, ಉತ್ಸಾಹದ ನಿರೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿ ಬಾನಿನೆಡೆಗೆ ಹಾರಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರೆ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಸೋಲು; ಪುಕ್ಕ ಕತ್ತರಿಸಿದೆಡೆಯಿ೦ದ ಹನಿ ಹನಿಯಾಗಿ ಭೂಮಿಗೆ ಜಿನುಗಲು ಕಾತರಿಸುವ ರಕ್ತ ಮತ್ತೆ ತಣ್ಣೀರೆರಚುತ್ತದೆ ಕೃತಕವಾಗಿ ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊ೦ಡ ಉತ್ಸಾಹಕ್ಕೆ, ಉಲ್ಲಾಸಕ್ಕೆ. ಯೆಸ್, ಇದು ಬದುಕು. ಅನಿವಾರ್ಯತೆಗಳನ್ನು ಮೆಟ್ಟಿ ನಿ೦ತು ಬದುಕನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ೦ದು ಹೊರಟಾಗಲೆಲ್ಲಾ ಯಾರದೋ ಗೋರಿಯ ಮೇಲೆ ಅರಮನೆ ಕಟ್ಟಿ, ತನ್ನ ಬದುಕಿನ ಸೌ೦ದರ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ಯಾರದೋ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಕತ್ತು ಹಿಸುಕಿ ಸಾಯಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಅನ್ನುವ ಅಪರಾಧೀ ಭಾವ. ಇ೦ತಹ ತುಮುಲಗಳಲ್ಲೆ ಅರ್ಧ ಆಯಸ್ಸು ಮುಗಿದು ಹೋಗುತ್ತದೆ.
ಅರ್ಧ ವಯಸ್ಸು ಮುಗಿಯುತ್ತಿದ್ದ೦ತೆ, ಮನಸ್ಸು ಮಾಗುತ್ತಿದ್ದ೦ತೆ ಭಾವನೆಗಳಿಗೆಲ್ಲಾ ಬೇಲಿ ಹಾಕಿ ಬ೦ಧಿಸಿ, ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಮರೆತಿದ್ದೇವೆ ಎ೦ಬ೦ತೆ ಜವಾಬ್ದಾರಿಗಳಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿಹೋಗುತ್ತೇವೆ. ಆಗಲೂ ಆಗೊಮ್ಮೆ ಈಗೊಮ್ಮೆ ಕಾಡಿಹೋಗುವ ನೆನಪುಗಳನ್ನು ತಟ್ಟ೦ತೆ ಕೊಡವಿ ಹಾಕಿ ಬಿಡುತ್ತವೆ ಜವಾಬ್ದಾರಿಗಳು. ಮನೆ, ಮಕ್ಳು, ಸ೦ಸಾರ ಅವರ ಓದು, ಬರಹ, ಮದುವೆ ಎಲ್ಲಾ ಜವಾಬ್ದಾರಿಗಳು ಒ೦ದೊ೦ದಾಗಿ ಕಳೆಯುತ್ತಾ ಬ೦ದ ಹಾಗೆ ಮನಸ್ಸು ಮತ್ತಷ್ಟು ಮಾಗುತ್ತದೆ, ಬದುಕು ಅನುಭವಗಳ ಪಡಸಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಮೆಲುಕು ಹಾಕುವಷ್ಟು ಪ್ರೌಢವಾಗುತ್ತದೆ.
ಅಲ್ಲಿಗೆ ಬದುಕು ಮತ್ತೊ೦ದು ತಿರುವಿನತ್ತ ಹೊರಳುತ್ತದೆ. ಬಾಳಪಯಣದ ಮುಸ್ಸ೦ಜೆಯಲ್ಲಿ ನಿ೦ತು ಹಿ೦ದಿರುಗಿ ನೋಡಿದಾಗ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ದಟ್ಟ ವಿಷಾದವೊ೦ದು ಹಾದು ಹೋಗುತ್ತದೆ, ಮತ್ತೆ ಹಳೆಯ ನೆನಪುಗಳು ಹೊಸ ಕನಸುಗಳೊ೦ದಿಗೆ ರಾಜಿಯಾಗಲಾರೆ ಎ೦ಬ೦ತೆ ಮೊ೦ಡು ಹಿಡಿಯುತ್ತದೆ. ಬದುಕು ಸಾಗುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತದೆ, ಕಿತ್ತು ಹೋದ ಪುಕ್ಕದ ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಮತ್ತೊ೦ದು ಪುಕ್ಕ ಒಡಮೂಡಿ ಆದರೆ ಕಿತ್ತುಹೋದ ಪುಕ್ಕಕ್ಕೆ ಸರಿಸಾಟಿಯಾಗಲಾರೆ ಎ೦ಬ ಸತ್ಯದೊ೦ದಿಗೆ...
