DOs ಮತ್ತು DONTs ಗಳ ಮಧ್ಯೆ ಅನಾಥ 'ಅಳು'.

ಹದಿನೆಂಟು ಚಿಲ್ಲರೆ ವರ್ಷಗಳನ್ನು ಅಮ್ಮನ ಮಡಿಲಲ್ಲಿ, ಅಪ್ಪನ ಆಶ್ರಯದಲ್ಲಿ, ಸಂಬಂಧಗಳ ಸುತ್ತ ಕಳೆದ ಹುಡುಗನೊಬ್ಬನ ಕಣ್ಣುಗಳು, ಉನ್ನತ ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸಕ್ಕೆಂದೋ,  ಕೆಲಸಕ್ಕೆಂದೋ ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಟಾಗ ತುಂಬಿ ಬರುತ್ತವೆ. ಅದು ಕೆಲ ದಿನಗಳ ಮಟ್ಟಿಗಾದರೂ ಎಲ್ಲರನ್ನೂ, ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ತೊರೆದು ಬದುಕಬೇಕಲ್ಲಾ ಅನ್ನುವ ನೋವು ಕಾಡುವಾಗಿನ ಸಹಜ ಕಣ್ಣೀರು.

ಗೆಳೆಯನಂತಿರುವ ಚಿಕ್ಕಪ್ಪ ಹೆಗಲು ತಟ್ಟಿ "ಯಾಕೋ ಹುಡುಗಿಯರ ತರಹ ಅಳುತ್ತೀಯಾ?" ಎಂದು ಪ್ರಶ್ನಿಸುತ್ತಾರೆ. ಹಾಗೆ ಕೇಳುವಾಗ ಅವರ ಧ್ವನಿಯೂ ಗದ್ಗದಿತವಾಗಿತ್ತು ಅನ್ನುವುದು ಬೇರೆ ವಿಷಯ. ಆದರೆ ಹುಡುಗ ಕಣ್ಣೀರು ಒರೆಸಿಕೊಂಡು ಬಲವಂತದ ನಗು ಬೀರುತ್ತಾನೆ. 

ಅಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ನಾವು 'ಅಳು'ವನ್ನು ಹುಡುಗಿಯರದಷ್ಟೇ ಹಕ್ಕು ಅಥವಾ ಹುಡುಗಿಯರ ಅನಿವಾರ್ಯತೆಯೇನೋ ಎಂಬಂತೆ ಬಿಂಬಿಸಿದ್ದೇವೆ. ಅಷ್ಟೇಕೆ 'ನಗುವ ಹೆಂಗಸನ್ನೂ ಅಳುವ ಗಂಡಸನ್ನೂ ನಂಬಬೇಡ' ಅನ್ನುವ ಗಾದೆ ಮಾತು ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ತಲೆ ತಲಾಂತರದಿಂದಲೂ ಚಾಲ್ತಿಯಲ್ಲಿದೆ. ಮತ್ತದಕ್ಕೆ ನಮ್ಮ ದೇಹ, ಮನಸ್ಸು, ಹೃದಯ ಎಷ್ಟು ಟ್ಯೂನ್ ಆಗಿ ಬಿಟ್ಟಿದೆಯೆಂದರೆ, ವ್ಯತಿರಿಕ್ತವಾಗಿ ಏನಾದರೂ ನಡೆದು ಬಿಟ್ಟರೆ ನಮಗದು ತೀರಾ ಅಸಹಜ ಅನಿಸಿಬಿಡುತ್ತದೆ.

ಮನುಷ್ಯ ಸಂಘಜೀವಿ, ಅವನು ಯಾವತ್ತೂ ಏಕಾಂಗಿಯಾಗಿ ಬದುಕಲಾರ. ಈ ಸಮಾಜದೊಂದಿಗೆ ಅವನಿಗೆ ಭಾವನಾತ್ಮಕ ಕೊಡು ಕೊಳ್ಳುವಿಕೆ ಇದ್ದರಷ್ಟೇ ಅವನ ಬದುಕು ಸರಾಗ. ಎಲ್ಲಾ ನಿಜಾನೇ, ಆದರೆ ಸಹಜಾತಿಸಹಜ ಭಾವ ಪ್ರಕಟನೆಗಳಿಗೂ ಹೀಗೆ DOs ಮತ್ತು DONTs ಗಳ ಪ್ರತಿಬಂಧಕ ವಿಧಿಸಿದರೆ ಹೇಗೆ?

ಕಾಡುವ ನೋವಿಗೆ, ಜೊತೆಯಾಗುವ ಸಂಕಟಗಳಿಗೆ, ಅಹಿತ ಸಂದರ್ಭಗಳಿಗೆ, ಭಾವೋತ್ಕರ್ಷಗಳಿಗೆ ಹೆಣ್ಣು ಗಂಡೆಂಬ ಬೇಧವಿಲ್ಲ. ಅದು ಸರ್ವವ್ಯಾಪಿ, ಸರ್ವಾಂತರ್ಯಾಮಿ. ಮತ್ತೇಕೆ ಗಂಡಸು ಅತ್ತ ಕೂಡಲೇ ಪ್ರಳಯವಾಯಿತೇನೋ ಎಂಬಂತೆ ವರ್ತಿಸುವುದು?

ನೋವಾದಗಷ್ಟೇ ಕಣ್ಣೀರು ಹರಿಯುತ್ತದೆ ಅನ್ನುವುದು ಶುದ್ಧ ಮೌಢ್ಯ. ಹಾಗೆ ಭಾವಿಸಿಕೊಂಡವರು ಒಮ್ಮೆ , ಒಲಿಂಪಿಕ್ ಪದಕ  ವಿಜೇತರ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ತುಳುಕುವ ಕಣ್ಣೀರನ್ನೊಮ್ಮೆ ಮಾತಾಡಿಸಿ ನೋಡಬೇಕು. ಅದು ಸಾಧನೆಯ ಸಂಭ್ರಮವನ್ನೂ, ಅದರ ಹಿಂದಿನ ಪರಿಶ್ರಮವನ್ನೂ, ಅಖಂಡ ಬದ್ಧತೆಯನ್ನೂ, ಹಲವು ಸುಖಗಳ ತ್ಯಾಗದ ಕಥೆಗಳನ್ನೂ ಎಷ್ಟು ಸಾದ್ಯಂತವಾಗಿ ವಿವರಿಸುತ್ತದೆ ಅಂದರೆ, ನಗು-ಅಳುವಿನ ಬಗೆಗಿನ ಸರ್ವ ಪೂರ್ವಾಗ್ರಹಗಳನ್ನು ನಿವಾಳಿಸಿ ಎಸೆದು ಬಿಡುತ್ತದೆ.

ಕಣ್ಣೀರಿಗೂ ಅದೆಷ್ಟು ತರಹೇವಾರಿ ಕಾರಣಗಳಿರುತ್ತವೆ! ನೋವಿನ ಕಣ್ಣೀರು, ಯಾರನ್ನೋ/ಯಾವುದನ್ನೋ ಕಳೆದುಕೊಂಡಾಗಿನ ಕಣ್ಣೀರು, ಅವಮಾನದ ಕಣ್ಣೀರು, ತಿರಸ್ಕಾರದ ಕಣ್ಣೀರು, ಖುಶಿಯ ಕಣ್ಣೀರು, ಸಾಧನೆಯ ಕಣ್ಣೀರು... ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಮಿಡಿಯುವ ಪ್ರತಿ ನೋವು, ನಲಿವು ಸಹಜವಾಗಿ ವ್ಯಕ್ತವಾಗುವುದು ಕಣ್ಣ ಕೊಳಗಳಲ್ಲಿ. ಅದು ಕದಡಿದರೆ ಪ್ರತೀ ಬಿಂಬವೂ ಅಸ್ಪಷ್ಟ.

ನಗುವಿನಷ್ಟೇ ಸಹಜ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ 'ಅಳು'. ಅದನ್ನು ಅದುಮಿಡುವುದರಲ್ಲಿ, ತಡೆಹಿಡಿಯುವುದರಲ್ಲಿ, ಅವಮಾನವೆಂದು ಭಾವಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದರಲ್ಲಿ ಯಾವ ಅರ್ಥವೂ ಇಲ್ಲ. ಭಾವಗಳೆಂಬ ತಾಯಿ ಬೇರು ಟಿಸಿಲೊಡೆದಾಗ ನಗುವೆಂಬ ಮಗು ಕಣ್ಣು ಬಿಟ್ಟರೆ ನಿರ್ಮಲವಾಗಿ ನಕ್ಕುಬಿಡಿ, ಅಳುವೆಂಬ ಕೂಸು ಹುಟ್ಟಿದರೆ... ಆಗಲೂ ಒಮ್ಮೆ ಮನಸಾರೆ ಅತ್ತುಬಿಡಿ.