ಪ್ರೀತಿಯೇ ಕ್ರಾಂತಿ

ಮುಡಿದ ಮಲ್ಲಿಗೆಯ
ಒಳಗಿಂದೆಲ್ಲಿಂದಲೋ
ದುಂಬಿಯ ಝೇಂಕಾರದ ಸದ್ದು
ರಾತ್ರಿಯೆಂದರೆ ಮೌನವಷ್ಟೇ
ಅಂದವರಾರು?

ಗೋಧೂಳಿ ಸಮಯದಲಿ
ಬಾಗಿ ನಿಂತ ಪೈರು ಹಿತವಾಗಿ
ಭೂಮಿಯ ಸ್ಪರ್ಶಿಸಿದೆ
ಧ್ಯಾನವೆಂದರೆ ನಿಶಬ್ದವಷ್ಟೇ ಅಂದರೆ
ಅಂಗೀಕರಿಸುವುದು ಹೇಗೆ?

ಈಗಷ್ಟೇ ನುಡಿಸಿಟ್ಟ
ವೀಣೆಯ ತಂತಿಯಲ್ಲೊಂದು
ಸಣ್ಣ ಕಂಪನ
ಕಡು ಮೋಹ ಪಾಪವೆಂದರೆ
ನಂಬುವುದಾದರೂ ಹೇಗೆ?

ಮುಗಿಲ ಪಿಸುಗುಡುವಿಕೆಯ
ಬಸಿದುಕೊಂಡ ಕಡಲು
ಭೋರ್ಗರೆಯುತ್ತದೆ
ಚಲನೆಯೇ ಬದುಕು ಎಂದರೆ
ಒಪ್ಪುವುದು ಹೇಗೆ?

ತಕರಾರಿರುವುದು ನನಗೆ
ಕವಿತೆಯ ಬಗೆಗಲ್ಲ. ಬಿಡಿ,
ಅದು ನಾನು ಬದುಕಿರುವ ಕುರುಹು
ಪ್ರೀತಿ ಕ್ರಾಂತಿಯ ಮತ್ತೊಂದು ಮಗ್ಗುಲು
ಅಂದರೆ ಹೇಗೆ ಅನುಮೋದಿಸಲಿ?

ಬರಡು ಎದೆಯಲಿ ಒಲುಮೆ ಚಿಮ್ಮಿಸುವ
ಪ್ರೀತಿಯೇ ಕ್ರಾಂತಿಯಲ್ಲವೇ?